Silence of the Lamp: หรือเราจะไร้ความเมตตาต่อเพื่อนมนุษย์ เพียงเพราะสีเสื้อ?

โดย ประวิตร โรจนพฤกษ์
แปลและเรียบเรียง โดย ทวีพร คุ้มเมธา
จาก Have we lost our humanity over the shade of a shirt? ตีพิมพ์ใน The Nation 13 พ.ค.52
http://www.nationmultimedia.com/2009/05/13/politics/politics_30102539.php

เมื่อ
คืนวันเสาร์ที่ผ่านมา (9 พ.ค. 52) ที่จังหวัดนครราชสีมา
เกิดเหตุน่าตกใจอย่างยิ่ง เมื่อหนุ่มเสื้อเหลืองวัย 33
ปีได้ใช้ดาบซามูไรแทงและปาดคอหญิงรายหนึ่ง ด้วยเหตุผลเพียงเพราะว่า
เธอใส่เสื้อสีแดง

เหตุการณ์นี้เปรียบได้ดั่งสัญญาณเตือนภัย ที่กำลังบอกเราว่า ความเกลียดชังระหว่างสีเหลืองและสีแดงได้เพิ่มความรุนแรงขึ้นอีกระดับแล้ว

“เมิงพวกเสื้อแดงเหรอ นายสนธิ (ลิ้มทองกุล) ลูกพี่กูถูกยิง เพราะพวกเมิงใช่หรือไม่” (อ้างอิงจากเดลินิวส์)

นาย
ประทีป ตรีรัตน์ฤดี ฆาตกรวัย 33 ปื ถามนางพรศิริ โอษฐ์จันทร์ศรี
ผู้ซึ่งกำลังตั้งหน้าตั้งตารับประทานก๋วยเตี๋ยวในชามตรงหน้า
แต่เมื่อไร้คำตอบจากนางพรศิริ
นายประทีปจึงใช้ดาบซามูไรในมือแทงเธอเข้าที่หน้าอกถึงสองครั้ง
และซ้ำด้วยการปาดคอนางพรศิริอย่างบ้าคลั่ง

การกระทำของนายประทีป อาจเรียกได้ว่าเป็นอาการ “คลั่งสี” ซึ่งเป็นผลพวงจากภาวะความขัดแย้งทางการเมืองที่รุนแรงในขณะนี้

แกน
นำเสื้อแดงคนหนึ่งถึงกับกล่าวกับที่ชุมนุมเมื่อวันอาทิตย์ที่ผ่านมา (10
พ.ค. 52) ว่า
เขาไม่สามารถใส่เสื้อแดงเดินบนท้องถนนได้แล้วเพราะอาจโดนทำร้ายได้
เขาจึงได้แต่เก็บความเป็นคนเสื้อแดงไว้แต่ในใจเท่านั้น

อย่างไรก็
ตาม เมื่อกลับมาพิจารณากรณีเหลืองพิฆาตแดงข้างต้น
ฆาตกรเสื้อเหลืองผู้นี้ไม่ทราบด้วยซ้ำไปว่า เหยื่อของเขานั้นเป็น
“คนเสื้อแดง” จริงๆ หรือไม่ หากแต่เธอได้เป็น “คนเสื้อแดง”
ในสายตาเขาไปแล้วตั้งแต่เธอนำเสื้อสีแดงมาใส่

และการใส่เสื้อสีแดง
นั่นเองที่ทำให้เธอถูกมองว่าเป็น “พวกมัน” ที่ไม่ใช่ “พวกเรา”
และเมื่อเป็น “พวกมัน”
เธอก็ไม่มีค่าพอที่จะได้รับการปฏิบัติเยี่ยงมนุษย์คนหนึ่ง
หากแต่สมควรได้รับการปฏิบัติเยี่ยงวัตถุแห่งความเกลียดชังเท่านั้น

ผู้
เขียนขอยืนยันในที่นี้ว่า
ไม่ใช่แต่เพียงคนเสื้อเหลืองบางคนเท่านั้นที่มีพฤติกรรมนี้
หากคนเสื้อแดงบางคนก็มีพฤติกรรมนี้เช่นกัน
ดังจะเห็นได้จากเหตุการณ์การปะทะกันระหว่างชาวนางเลิ้งกับผู้ที่อาจเป็นคน
เสื้อแดง จนทำให้มีคนตายถึง 2 คน

ถึงแม้จะยังไม่มีข้อสรุปว่า
คนเสื้อแดงที่ปะทะกับชาวนางเลิ้งนั้นเป็นคนเสื้อแดงจริงๆ หรือไม่
และแกนนำเสื้อแดงบางคนก็ยังคงออกมายืนยันว่า
กลุ่มคนที่ใส่เสื้อแดงในเหตุการณ์วันนั้นเป็นเจ้าหน้าที่ที่ปลอมมาเป็นคน
เสื้อแดง มุ่งหวังจะป้ายสีให้คนเสื้อแดง

แต่ไม่ว่าสุดท้ายแล้ว
คนเสื้อแดงในวันนั้นจะเป็นแดงแท้หรือแดงเทียม ใครจะปฏิเสธได้บ้างว่า
เหตุปะทะกันในวันนั้นทำให้คนบริสุทธิ์ถึง 2 คนต้องตาย

แต่ที่ผ่านมา ทำไมเรากลับไม่เคยได้ยินแม้แต่คำว่า “เสียใจ” จากแกนนำคนเสื้อแดง

ชีวิตของคน 2 คนที่ต้องสูญเสียไป ยังไม่มีค่าพอกับคำว่า “เสียใจ” เช่นนั้นหรือ

แล้ว
ถ้าในทางกลับกันบ้าง ถ้าหากผู้ที่ตายในวันนั้นเป็นคนเสื้อแดง
หรืออาจบังเอิญใส่เสื้อสีแดงในวันนั้นแล้ว คงไม่ต้องสงสัยเลยว่า
คนเสื้อแดงจะยกย่องเขาเหล่านั้นดั่งวีรบุรุษผู้ยิ่งใหญ่
ผู้ซึ่งได้สละชีวิตตนเพื่ออุดมการณ์

หรือเป็นเพราะชาวนางเลิ้งที่ตาย
ไม่ใช่คนเสื้อแดงเช่นนั้นหรือ
เขาจึงไม่มีค่าพอที่จะได้รับความเห็นใจจากคนเสื้อแดง
และถ้าเป็นเช่นนั้นแล้ว มันก็คงไม่ต่างอะไรกับคนเสื้อเหลือง
ที่เอเอสทีวีและหนังสือพิมพ์ผู้จัดการของพวกเขาไม่ยอมเสนอข่าวเหตุการณ์ที่
ชายเสื้อเหลืองแทงหญิงเสื้อแดงตาย

การเมืองคงจะเต็มไปด้วยความ
รุนแรง หากแค่การมีความคิดทางการเมืองต่างกัน
ทำให้คนต้องเกลียดชังซึ่งกันและกัน ไปจนถึงขั้นที่มองว่า
ผู้ที่คิดต่างจากเหล่านั้นสมควรตาย

ในเมื่อความแตกต่างทางความคิด
นั้นเป็นเรื่องธรรมชาติของระบอบประชาธิปไตย
ศัตรูทางการเมืองก็เป็นเพียงผู้ที่มีอุดมการณ์ทางการเมืองแตกต่างออกไป
แต่ไม่ว่าเขาจะคิดอย่างไร สิ่งที่สำคัญที่สุด
ที่ทุกคนควรพึงตระหนักไว้เสมอก็คือ
ไม่ว่าเขาคนนั้นจะมีจุดยืนทางการเมืองอย่างไร เขาก็ยังเป็นมนุษย์
ผู้ซึ่งสมควรได้รับความเมตตาปราณีเช่นเดียวกับมนุษย์คนอื่นอยู่เช่นเดิม

ผู้
อ่านควรลองถามตนเองว่า
ตัวเองมีแนวโน้มที่จะมีปฏิกิริยาในทางลบต่อผู้ที่ใส่เสื้อสีแดง หรือเหลือง
หรือทั้งสองสีอย่างอัตโนมัติเลยหรือไม่ และถ้าคำตอบคือใช่
นั่นไม่ใช่สัญญาณที่ดี เพราะมันแสดงว่า
ความเกลียดชังต่อผู้ที่มีความเห็นต่างของคุณได้ฝังรากลึกลงไปในระดับ
สัญลักษณ์แล้ว

เมื่อความคิดเห็นที่แตกต่างหลากหลายเป็นของคู่กัน
กับระบอบประชาธิปไตย การสนใจที่จะแสดงออกทางการเมือง
จึงเป็นสิ่งที่มีความสำคัญพอๆ
กับการรู้จักเคารพและอดทนต่อความเห็นที่แตกต่างนั้น
และการลองที่จะปรับเปลี่ยนทัศนคติของคุณให้กลายเป็นความเข้าใจ
หรือแม้กระทั่งชื่นชมต่อสีตรงข้ามจึงเป็นเรื่องที่มีค่าอย่างยิ่ง

อาจ
ฟังดูเพ้อเจ้อและไม่ตรงประเด็นไปบ้าง
ที่จะมาพูดถึงประเด็นความเมตตาต่อเพื่อนมนุษย์ในตอนนี้
แต่เมื่อลองพิจารณาดูแล้ว
ความขัดแย้งทางการเมืองในขณะนี้นั้นรุนแรงจนเรียกได้ว่าเกินเลย
ไม่สมเหตุสมผล
เกินเลยจนถึงขั้นที่มนุษย์สามารถลุกขึ้นมาเข่นฆ่าคนอื่นได้เพียงเพราะว่า
เขานิยม “ผิด” สี และมีความคิดทางการเมืองที่ “ผิด”

การหยิบยก
ประเด็นนี้มาพูดถึงไม่ใช่เรื่องที่เร็วเกินไปหรือเป็นเรื่องไม่สำคัญ
เพราะความเกลียดชังต่อความเห็นต่างอาจพัฒนาไปเป็นพฤติกรรมที่รุนแรงยิ่งขึ้น
กว่านี้ได้

โปรดอย่าปล่อยให้อุดมการณ์ทางการเมืองมาครอบงำคุณ
จนทำให้สายตาคุณมืดบอดจากความสวยงามของสีรุ้งแห่งความแตกต่าง
หยุดการลดค่าความเป็นมนุษย์เพียงเพราะเขาเป็นคนเสื้อสีเหลืองหรือสีแดง
ก่อนที่จะไม่มีคนสีใดๆ เหลือค่าความเป็นมนุษย์อีกต่อไป