การแก้ปัญหาเศรษฐกิจของไทย นับเป็นเรื่องยาก เนื่องจากเหตุผลที่รัฐบาลไม่ยอมรับความจริง
เท่า ที่ผ่านมา ก็น่าสงสัยว่า สอบตกไปเรียบร้อยเสียแล้ว หากมองให้ลึกลงไป ก็อาจสงสัยว่า ทำไมเงินเป็นหมื่นๆ ล้านบาทของรัฐบาล ใน “เช็คช่วยชาติ” กลับต้องผ่านธนาคารพาณิชย์เอกชน?
ประการแรก เงินนับหมื่นล้านบาทโดยรูปแบบ “เช็ค” นี้ ประชาชนกลุ่มที่ได้รับ จะค่อยๆ ทยอยนำออกจ่ายเท่าที่จำเป็น เงินส่วนมากจะถูกเก็บไว้กับธนาคารกรุงเทพ จำกัด (มหาชน) โดยไม่มีต้นทุนดอกเบี้ย หรือมองทางด้านรัฐบาล ก็เสมือนให้ซอฟต์โลนแก่ธนาคารพาณิชย์เอกชนใช่หรือไม่!
ประการที่สอง มีข้อสงสัยว่า เงินที่ไหลออกจากรัฐบาลก้อนนี้ ได้ถูกกักไว้ด้วย “เขื่อน” ธนาคารกรุงเทพ และสร้างประโยชน์ให้กับธนาคารกรุงเทพมากมาย
หนึ่ง เป็นการเพิ่มสินทรัพย์ให้กับธนาคารในตลาดหลักทรัพย์ฯ และค้ำยันไม่ให้ราคาหุ้นของธนาคารในตลาด ตกลงมา
สอง นำไปปล่อยสินเชื่อ แก่ธุรกิจการค้าผูกขาดด้านการเกษตรในเครือของตน
สาม ปล่อยสินเชื่อบุคคลที่ทำกำไรจากดอกเบี้ยที่สูงมาก อันเป็นรายได้หลักอย่างหนึ่งของธนาคาร ซึ่งเป็นทั้งดอกเบี้ยจริง และดอกเบี้ยแฝงในรูปค่าธรรมเนียม รวมแล้วเทียบเท่ากับคิดอัตราดอกเบี้ยมากกว่า 30% ต่อปี
สี่ นำไปเก็งกำไรค่าเงิน ทองคำ และตราสาร เช่น Standby LC เป็นต้น อย่างเป็นรายวัน แล้วแต่ว่า จะใช้ธนาคารกรุงเทพ จำกัด (มหาชน) หรือ ธนาคารกรุงเทพ จำกัด
ประการที่สาม “เช็ค 2,000 บาท” หวังให้ประชาชนเฉพาะผู้ได้รับไป ซื้อสินค้าอุปโภคบริโภค ซึ่งมีกลุ่มทุนที่น่าจะได้รับผลประโยชน์โดยตรง ก็คือบริษัทในเครือของสหพัฒน์ฯ ที่ยึดโยงอยู่กับธนาคารกรุงเทพ จำกัด มาช้านาน
ประการที่สี่ ทำไมต้องเป็นธนาคารกรุงเทพ ซึ่งเป็นธนาคารพาณิชย์ของเอกชน ที่รัฐบาลให้ “เช็คช่วยชาติ” ผ่าน ทั้งๆ ที่มีธนาคารของรัฐอีกหลายแห่ง ที่เงินของรัฐบาลควรผ่าน เช่น ธนาคารเพื่อวิสาหกิจขนาดกลางและขนาดย่อม, ธนาคารออมสินเพื่อธุรกิจขนาดเล็กและคนจนผู้ประกอบกิจการอิสระ, ธนาคารกรุงไทย จำกัด (มหาชน) เพื่อธุรกิจขนาดกลางขึ้นไป
ธุรกิจขนาด กลาง ขนาดย่อย และขนาดเล็ก หรือ SME ซึ่งทำการผลิตคิดเป็น 30% ของผลิตภัณฑ์มวลรวมภายในประเทศหรือ GDP และมีแรงงานที่ทำงานอยู่ด้วยเป็นจำนวนมาก ซึ่งธุรกิจเหล่านี้ ล้วนแต่ต้องการความช่วยเหลือด้านสภาพคล่อง และปัญหาของตลาดที่หดตัวลง ตรงข้าม กลับไม่ได้รับการเหลียวแลใดๆเ ลยจากรัฐบาลและธนาคาร เพราะเงินช่วยชาติเหล่านี้สามารถเป็นซอฟต์โลนได้ในทางอ้อม ทั้งนี้ เพราะซอฟต์โลนทางตรง ซึ่งโดยข้อเท็จจริงแล้ว ธนาคารของรัฐเหล่านี้ไม่เคยได้รับจากรัฐบาล
ประการที่ห้า ผู้ที่ได้รับเงิน เป็นผู้ที่มีงานทำอยู่แล้ว เพียงแต่มีเงินเดือนต่ำกว่า 15,000 บาทลงมา แล้วผู้ที่ตกงานอยู่ในขณะนี้ เกือบ 2 ล้านคน ยังไม่รวมผู้สำเร็จการศึกษา ที่ไม่มีงานอีกราว 700,000-800,000 คน กลับไม่ได้รับการเหลียวแล คนชั้นกลาง ล่าง ผู้ประกอบกิจการอิสระ ตลอดจนหาบเร่แผงลอย ที่มีคนขายมากกว่าคนซื้อ ประมาณ 12 ล้านคน ตามเมืองใหญ่ เขาเหล่านั้นมิได้อยู่ที่ไหนในสายตารัฐบาลหรอกหรือ?
ประการที่หก ผู้มีงานทำอยู่แล้ว เพียงแต่มีเงินเดือนต่ำหน่อยในฐานะลูกจ้างหรือข้าราชการชั้นผู้น้อย ก็จะเก็บเงินนี้ไว้ และค่อยๆ ทยอยจ่ายเท่าที่จำเป็น เช่นนี้แล้ว มาตรการนี้ของรัฐบาลที่ว่าเร่งด่วนในการกระตุ้นการบริโภคของประชาชน จะไม่แย้งกับข้อเท็จจริงหรือ?
ประการที่เจ็ด สรุปสุดท้าย ผู้ที่ได้ประโยชน์จริงๆ เต็มๆ ก็คือ กลุ่มทุนผูกขาดเครือธนาคารใช่หรือไม่?
พฤติกรรม การแก้ปัญหาเศรษฐกิจแบบ “เทวดาโปรยทาน” หรือ “ทานของอภิสิทธิ์เศรษฐี” ในตำนานโบราณ โดยรัฐบาลนายอภิสิทธิ์ เวชชาชีวะ “เด็กลูกผู้ดีหัวนอกแกะกล่อง” จึงไม่มีอะไร ที่สอดคล้องกับทฤษฎีเศรษฐศาสตร์ใดๆ
นโยบายเช็คช่วยชาติ 2,000 บาท เคยถูกท้วงติงจากนักวิชาการทั่วประเทศ และคัดค้านว่าจะเป็นการสูญเปล่า และทอนศักยภาพ และเครื่องมือของตนเองที่มีอยู่อย่างจำกัด ในการแก้ไขปัญหาเศรษฐกิจที่ร้ายแรงนี้
แล้วในที่สุด รัฐบาลก็ต้องหาทางออกที่เสี่ยงมากขึ้น ด้วยการกู้ยืมเงินจากต่างประเทศ และในประเทศ ให้เกินเพดานเงินกู้เส้นแดง 50% ของ GDP และเลยไปถึง 60% โดยไม่เกรงการคัดค้านจากผู้ใด
จะเป็นเพราะถือดีในความมี “อภิสิทธิ์” จากผู้อุปถัมภ์หรือไม่ ท่ามกลางเศรษฐกิจโลกที่ตกต่ำที่สุดแห่งศตวรรษ และวิกฤตในประเทศที่บานปลาย และร้าวลึกทางการเมืองทั่วประเทศ!
