แนวร่วมคนเสื้อแดง
การ
ต่อสู้ของขบวนการเสื้อแดง
เพื่อล้มระบอบอำมาตยาธิปไตยที่ฝังรากลึกในสังคมการเมืองไทยมายาวนานนั้น
เพื่อสร้างประชาธิปไตยให้มั่นคงนั้น
ย่อมต้องสร้างพลังมวลมหาประชาชนที่ตื่นตัวมีจิตสำนึกอย่างขนานใหญ่
ขยายฐานให้กว้างขวาง
ย่อมเป็นการต่อสู้ที่ยืดเยื้อยาวนานในสภาวะวิสัยที่ยังเป็นรองฝ่ายอำมาตยา
ธิปไตยที่ครองอำนาจเป็นใหญ่ทั้งทางอุดมการณ์และกลไกรัฐ ทหาร ตำรวจ ศาล
และยังไม่ถึงเวลาแตกหัก
หาก
จะทบทวนบทเรียนเพื่อเสริมสร้างพลังมหาประชาชนคนเสื้อแดงให้เข้มแข็งขึ้นนั้น
ผู้เขียนในฐานะแนวร่วมคนเสื้อแดง เป็นมิตรร่วมรบกับคนเสื้อแดง
มีข้อสังเกตและข้อเสนอเบื้องต้นบางประการในการถกเถียงพิจารณากันเพื่อสิ่ง
ที่ดีขึ้นในอนาคต
1.
ขบวนการเสื้อแดง
จำเป็นต้องขยายการนำให้มีตัวแทนทั้งลักษณะบุคคลสังกัดพรรคการเมืองฝ่าย
ประชาธิปไตย(พรรคเพื่อไทย)
และองค์กรแนวร่วมที่ไม่ได้สังกัดพรรคการเมืองฝ่ายประชาธิปไตย(พรรคเพื่อไทย)
เพิ่มขึ้นที่มีจุดร่วม “โค่นล้มระบอบอำนาจอำมาตยาธิปไตย” เพื่อ
การสร้างการนำรวมหมู่โดยนำเป็นคณะ
จำเป็นต้องมีการประกาศแกนนำบุคคลและองค์กรตัดสินใจรวมหมู่ที่ชัดเจนต่อมหา
ประชาชนเสื้อแดง มีลักษณะประชาธิปไตยรวมศูนย์
เป็นประชาธิปไตยที่รวมศูนย์พลังความคิดพลังคนของกลุ่มย่อยต่างๆที่เป็นอิสระ
ในการขับเคลื่อนให้เป็นหนึ่งเดียว ที่ฟังเสียงจากของมวลมหาประชาชน
กลุ่มย่อยต่างๆของพลังเสื้อแดงด้วย
ยกตัวอย่างรูปธรรม เช่น มีคุณจาตุรนต์ ฉายแสง
ครูประทีป อึ้งทรงธรรม ตัวแทน นปช.รุ่น 2
ตัวแทนเครือข่ายหนี้สินแห่งประเทศไทย ตัวแทนสหภาพแรงงานฝ่ายก้าวหน้า
ตัวแทนศิลปินฝ่ายก้าวหน้า ตัวแทนนักวิชาการฝ่ายก้าวหน้า เป็นต้น
เพื่อกำหนดยุทธศาสตร์ยุทธวิธีการต่อสู้ทั้งระยะสั้นระยะยาว
2
.องค์กรในระดับจังหวัด ท้องถิ่น ภาค ก็มีการจัดตั้งเช่นเดียวกับ
ขบวนการเสื้อแดงศูนย์กลาง ก็ต้องคิดค้นการนำแบบเดียวกับข้อที่1 นำจุดร่วม
ของกลุ่มพลัง กลุ่มย่อยต่างๆที่ไม่ได้สังกัดพรรคการเมืองเพื่อไทย
รวมกันสร้างการนำที่เปิดกว้างขึ้น ขยายฐานองค์กร ขยายฐานมวลมหาประชาชน
เพื่อไม่ให้การเคลื่อนไหวโดดเดี่ยวแคบเกินโดยไม่จำเป็น
3.
ขบวนการเสื้อแดง ไม่ได้ปฏิเสธทักษิณ ชินวัตร เป็นสัญลักษณ์ที่สำคัญ
เป็นส่วนหนึ่งของขบวนการเสื้อแดง
แต่ก็ต้องเสนอเนื้อหาหลักการประชาธิปไตยที่ชัดเจนกว่าการชูตัวบุคคล
เพื่อไม่ให้ศัตรูฝ่ายตรงข้ามฉวยโอกาสทำลายความชอบธรรมในการต่อสู้ว่า
ขบวนการเสื้อแดงทำเพื่อคนคนเดียวเท่านั้น
ซึ่งที่ผ่านมาและเป็นอยู่มวลมหาประชาชนคนเสื้อแดงก็ก้าวพ้นตัวบุคคลไปแล้ว
รวมทั้งต้องขยายสำนึกประชาธิปไตยทั้งในระบบรัฐสภาและประชาธิปไตยนอกระบบ
รัฐสภาด้วยเช่นกัน
4.
ขบวนการเสื้อแดงต้องชูธงการต่อสู้แบบสันติ
ไม่ใช่การต่อสู้แบบขบวนการใต้ดินหรือติดอาวุธ
ซึ่งทำให้ศัตรูอ้างเหตุในการปราบปรามได้
และไม่สามารขยายแนวร่วมให้กว้างขวางได้ด้วย
ภายใต้เงื่อนไขทางสภาวะวิสัยที่ไม่จำเป็นแต่อย่างใด
นอกจากศัตรูปิดเงื่อนไขในการต่อสู้อย่างสันติ
5.
ขบวนการเสื้อแดง ต่อสถานการณ์ปัจจุบันนั้น
ไม่เพียงแต่การเสนอเพื่อยกเลิกอำนาจของอำมาตยาธิปไตย ตามรัฐธรรมนูญ 40
ทวงคืนรัฐธรรมนูญ 40 เท่านั้น
ต้องมีการสรุปบทเรียนจุดอ่อนข้อด้อยของรัฐธรรมนูญ ปี40 ที่ผ่านมา
และมีการระดมข้อเสนอจากประชาชนและมวลชนเสื้อแดงเพิ่มเติมที่ก้าวหน้ากว่ารัฐ
ธรรมนูญปี 40 ด้วยเช่นกัน
6.
ขบวนการเสื้อแดง ต้องคิดค้นการจัดตั้งสมาชิกในรูปแบบต่างๆ
ยกระดับด้านจิตสำนึกประชาธิปไตยให้เข้มข้นขึ้น
นำพาและร่วมการต่อสู้กับสมาชิกในชีวิตประจำวัน
ปัญหาเฉพาะหน้าเรื่องราวต่างๆที่สมาชิกถูกกดขี่เอารัดเอาเปรียบ
(สมาชิกขบวนการเสื้อแดงส่วนใหญ่เป็นคนจนที่ถูกเอารัดเอาเปรียบจำนวนมาก)
7.
ขบวนการเสื้อแดง ต้องคิดค้นเสนอทางออกสังคมไทยที่เป็นสังคมที่เป็นธรรม
ลดความเหลื่อมล้ำ กระจายรายได้ ปฎิรูปที่ดิน กระจายอำนาจ ปกครองท้องถิ่น
รัฐสวัสดิการ ฯลฯ
ที่สอดคล้องกับสภาพความเป็นจริงภายใต้ยุคทุนนิยมโลกาภิวัฒน์
คิดค้นทางออกแผนประเทศไทยใหม่ทั้งทางเศรษฐกิจ สังคม
วัฒนธรรมและการเมืองเหมือนเช่น ข้อเสนอของคณะราษฎร
“ภาระ
กิจการต่อสู้เพื่อโค่นล้มระบอบอำมาตยาธิปไตย เป็นภารกิจทางประวัติศาสตร์
ย่อมเป็น การต่อสู้ที่ยืดเยื้อและยาวนาน ต้องมั่นสรุปบทเรียน
การจัดตั้งที่เข้มแข็งย่อมนำพาสู่ชัยชนะที่ถาวรในที่สุด ”
